Uluslararası İşçi Filmleri Festivali İzlenimlerim

Her yer festival her yer direniş!

9. İşçi filmleri festivali “Her yer festival her yer direniş!” sloganıyla 12-15 Aralık’ta Kocaeli’nde. Festival benim için sırılsıklam başladı diyebiliriz. 18:00’de Cumhuriyet parkından başlayan festival yürüyüşüne katılmayı istesem de yağmur ve iş çıkışı trafiğinin de etkisiyle katılamadım. Aslında Kocaeli’nde işçiler eylemlerini genelde başka bir noktadan başlatır ama “Her yer festival her yer direniş” diyen bir festivalin Haziran’da “direniş parkı” görevi yapmış bir noktayı seçmesi slogana sahip çıktıklarının bir ifadesi olsa gerek.

İşçisiz işçi filmleri festivali

Yürüyüşü kaçırsam da açılışa yetişmek için hızlıca açılış noktasına gittim haliyle de erkenden oradaydım. Uluslararası işçi filmleri festivalinde ilk görmek istediğim elleri nasırlı, ellerindeki çatlaklar yağla dolmuş, mümkünse bıyıklı abilerdi ve yine hem evde hem fabrikada bütün yükü omuzlamaktan yorgun düşmüş ablalar. İkisini de göremedim. Zorlasam bir elin parmakları kadar işçi sayabileceğimi sanmıyorum. En büyük hobileri fraksiyonlara ayrılmak olan solcu gençler vardı çokça. Sürekli sorgular gözlerle bakmaları gerçekten rahatsız edici. Sivil polis mi lan bu? Bunlar geçen çay ocağında kurduğumuz yeni örgütten üç gün sonra, daha yenisini kurup ayrılanlar mı?


Neyse tüm bu hengame arasında neyse ki festival başladı. Öncelikle şunu ifade etmem gerekir. Bu sponsorsuz, ödülsüz, reklamsız, biletsiz bir festival. Dolayısıyla o kadar samimi, amatör, duygusal bir festival ki bunu sunucuların ses titremelerinden ya da “gönüllü aranıyor!” diye bağıran arkadaşın telaşından anlıyorsunuz.


Vendetta maskeli biri ve kırmızılı kadın programı birlikte sundular. Açılış başta gezi direnişi olmak üzere direniş şehitlerine saygı duruşuyla başladı. Saygı duruşuna sol yumruğu havada katılanlar oldu ama bir zafer işareti ya da bozkurt yapan göremedim. Oysa gezinin en anlamlı olduğu sahneler hep Türkçüler ve Kürtçülerin birlikte durduğu sahnelerdi. Aslında bütün karşıtlıkların eridiği sahnelerdi Gezi. Anlaşılan direnişin mirası sol yumrukta kalmış, biraz sahipsiz. 

Arzu Çerkezoğlu’nun konuşması inanılmazdı.

Açılış sendikalı oldukları için işden atılan işçilerin çadırına canlı bağlantıyla devam etti. DİSK genel sekreteri Arzu Çerkezoğlu’nun konuşması inanılmazdı.  Şöyle ki hep bir açık aradım “şimdi türbanlılara laf edecek” etmedi, “hükümete oy verenlere bir şey diyecek” demedi. Hükümetin politikalarını ve sermayeyi o kadar güzel eleştirdi ki inanamadım. Böyle başarılı bir konuşma uzun süredir dinlememiştim. Sadece tek bir yerde tekledi konuşması oda siyasilerin bindiği lüks otomobillerin markalarını söylerken. İşçi temsilcisi olarak lüks otomobil markalarını bilmemesi ayrıca önemli diye düşünüyorum.  


Arzu Çerkezoğlu’nun konuşmasını pandomim gösterimi takip etti. Özgürlük, Kobani, Çocuk Mahkumlar ve Silikozis Hastalığı konularında 4 ayrı gösteri diyebiliriz. İlk gösterisi yani özgürlük benim en beğendiğim oldu. Pondomimin ardından müzik dinletisi geldi. Zaten solcu arkadaşların müzik, özellikle bağlama konusunda gelenekten gelen bir yetenekleri var bunun yanına iki güzel sesde eklenince bir ara film festivalinde olduğumu unutup konserde gibi hissetmeye başladım.


Son olarak açılış gösterimi “Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek” belgeseliydi. Elbette belgeselden burada bahsetmeyeceğim belki başka bir yazının konusu ama izlemenizi tavsiye ederim.


Ayrıca Kocaeli’de festival daha yeni başladı cumartesi ve pazar gösterimler yoğun olarak devam ediyor. Programa burada ulaşabilirsiniz.

Bide Festival sadece Kocaeli ile sınırlı olmayacak birçok ili geziyor. Web sayfasından ilinizle ilgili programı takip etmeniz mümkün. İstanbul programı açıklanmış bile.